روابط ایران و امریکا
| عنوان نشریه: تحقيقات سياسي و بين المللي : تابستان 1394 , دوره 7 , شماره 23 ; از صفحه 117 تا صفحه 151 . |
| عنوان مقاله: تبيين روابط ايران و آمريکا در گفتمان سياست خارجي امام خميني (ره) |
| نویسندگان: |
| آدرس: |
| چکیده: جهت گيري سياسي کشورها در قبال يک ديگر، کيفيت روابط آن ها را مشخص مي کند. سياست خارجي اصولا پديده اي برآمده از درون نظريه هاي هويتي است که بازي گران در مقام عمل نمي توانند به همکاري کارآمد و پايدار در آن نايل آيند مگر آن که به نظريه و ايدئولوژي واحد دست يافته باشند. امام خميني (ره) «اسلام» را موجوديتي متفاوت فرض مي کند تا بتواند «ديگري» را در هويت سياسي خود قوام بخشد. زبان و ايدئولوژي بر توجيه، توليد و بازتوليد هژموني و روابط نابرابر قدرت تاکيد مي کند و هدف انتقاد را توجه به عميق ترين وجه اعمال قدرت در اجتماع از رهگذر افشاي تزوير زبان مي داند. تحليل گفتمان انتقادي، به لحاظ فلسفي مبتني بر ساخت گرايي اجتماعي است که با تاکيد بر عامل انساني، واقعيت را به سازه هاي انساني تقليل مي دهد. هدف از تحليل انتقادي، کشف اين ارتباط و نشان دادن باورها و ارزش هاي ايدئولوژيکي است که به صورت عقل سليم جلوه يافته اند. بر هيچ کس پوشيده نيست که آمريکا در گفتمان امام (ره) نقش «خصم» و «غير» را بازي مي کند و اين نقش تا زمان تغيير الگوي رفتاري آمريکا پابرجاست. در پاسخ به پرسش «شرايط عادي شدن روابط دو کشور در گفتمان امام (ره) کدامند»، مولفه هايي هم چون «احترام متقابل» و «تغيير سياست هاي تقابلي خصمانه» احصا مي شود. بنابراين تلاش خواهد شد با روش توصيفي مبتني بر ابزار کتابخانه اي ضمن مرور انديشه اسلامي امام (ره) گفتمان انتقادي وي در سياست خارجي تحليل و با آزمون فرضيه پيشين، اصول کلي موردنظر اثبات شود. |